Πήγα κι εγώ η έρημη στο χωριό μου να δω τα πατρογονικά. Τριήμερο Αγίου Πνεύματος, λέω, δεν βαριέσαι.
Έχω αναμνήσεις παιδικές, όμορφες μα μακρινές. Γιατί άλλα περίμενα κι άλλα βρήκα.Το ξακουστό πανέμορφο χωριουδάκι μου έγινε μικρή αποικία.
Αποικία “αιτούντων άσυλο” . Δεν είναι η εικόνα που μου χάλασε το μάτι αλλά ο κόμπος στο στομάχι μου ότι έχει αρχίσει η αλλαγή σε όλα.
Η γλώσσα που ακούς, δεν είναι τα χωριάτικα.Οι μυρωδιές του χωριού από τα κουζινάκια των σπιτιών έχουν πάψει…
Οι συμπεριφορές των ανθρώπων καμία σχέση.Ούτε μια παρέα παιδιών και σε δική μου αφελή ερώτηση προς την γειτόνισσα :Μα, που πήγαν τα εγγόνια σας φέτος ; Πού πήγαν τα παιδιά σας, γιατί δεν ήρθαν στο χωριό;
Η απάντηση ήταν και η αφορμή για τον τίτλο.Φοβόμαστε που να τα αφήσουμε. Μικρά παιδιά είναι…Γεμίσαμε ξένους και φοβόμαστε…
Και τελικά γίναμε εμείς ξένοι στον τόπο μας…
